Materiał zespołu synodalnego parafii Wniebowzięcia NMP w Kolumnie – II cz.
Parafia – za co dziękujemy księżom kierującym Parafią?
– Za wymagającą wielu starań i czasu, codzienną posługę – kancelaria, obsługa sakramentów i obrzędów towarzyszących „cyklowi życia” parafian, troskę o codzienne funkcjonowanie świątyni, parafii i jej zaplecza.
– Cotygodniowe adoracje Najświętszego Sakramentu; inicjatywy modlitewne skierowane do mężczyzn.
– Starannie odprawiane Msze Święte i inne nabożeństwa, skupiające parafian na wspólnej modlitwie – stałej (np. w intencji parafian) i doraźnej (np. czuwania za Ojczyznę w potrzebie). – Za bardzo dobrą współpracę z siostrami nazaretankami, których inicjatywy istotnie wzbogacają ofertę duszpasterską parafii (Rodziny Nazaretańskie, Duszpasterstwo Młodzieży Nazaretańskiej), i które zapewniają opiekę nad świątynią i oprawą muzyczną liturgii.
– Treściwe i komunikatywne homilie.
– Stały dostęp do sakramentu pokuty.
– Katechezy dla dorosłych.
– Msze za zmarłych parafian z licznym uczestnictwem wiernych.
– Żywą stronę parafii z zawsze aktualnymi ogłoszeniami i za stronę stronę cmentarza.
– Okresowe wyjazdy parafialne do sanktuariów.
– Dbałość o parafię i sprawy gospodarcze – remonty i upiększanie świątyni, uporządkowanie spraw starej części cmentarza itd., a wszystko to bez zbędnego eksponowania kwestii trudności i potrzeb finansowych.
– Stworzenie nowej części cmentarza od podstaw (załatwianie spraw formalnych, finansowych i budowlanych).
– Otwartość na współpracę z parafianami i chętne akceptowanie inicjatyw (np. muzycznych, modlitewnych) podejmowanych przez świeckich i siostrę-organistkę; w szczególności uwielbienia, które niezwykle silnie angażują zarówno wiernych – wykonawców, jak i słuchaczy; liczne zespoły muzyczne i grupy modlitewne są zawsze mile widziane.
– Skromność, postawę służby, takt w stylu działania księży; liczne świadectwa osobistej pobożności, łagodności i przyjazności w bieżących kontaktach z parafianami.
– Inicjatywy będące wyrazem troski o najbardziej potrzebujących – komunikowanie programów diecezjalnych („tytka charytatywna”) i inicjatywy lokalne („drzewko szczęścia”, wigilie dla osób samotnych, akcje zbiórek żywności i pieniędzy).
– Przedcovidowe obchody odpustu parafialnego – z rozmachem, ogromnym zaangażowaniem parafian, troską i zaangażowaniem księży; obchody 70-lecia, które były prawdziwymi świętami parafii z dużym walorem integracyjnym.
– Nabożeństwo księży do św. Józefa i jego promowanie w modlitwach.
– Obecność roku propedeutycznego seminarium, która owocuje zarówno liczniejszą, dającą urozmaicenie obsadą Mszy, jak i pozytywnie oddziałującą obecnością młodych seminarzystów, którzy wzbogacają liturgię i samą swoją obecnością odmładzają parafię.
– Za transmisje on-line mszy świętych i nabożeństw w okresie wzmożonej pandemii.
Parafia – o jakie zmiany prosimy?
– Rozszerzenie obecnego jednoznacznie modlitewnego profilu duszpasterskiego o ofertę dla młodego i średniego pokolenia, adresującą jego formacyjne potrzeby (doktryna, liturgia, społeczna nauka Kościoła, uświęcenie pracą, jeszcze większe podkreślanie roli Ducha Świętego, Jego działania w życiu codziennym chrześcijanina itp.)
– Niektórym brakuje oferty skierowanej bezpośrednio do kobiet (obecnie jest „Adoracja dla mężczyzn”, „Różaniec męski”); pojawiło się też pragnienie wprowadzenia w przyszłości, przy spełnieniu warunków bezpieczeństwa, nieustającej adoracji Najświętszego Sakramentu.
– O homilie niepowstrzymujące się od schodzenia do konkretu życia codziennego wiernych, nieomijające bieżących problemów religijnych i społecznych Polaków; o więcej energii, sprężystości, nadziei i radości w homiliach oraz celebrowaniu Świąt.
– O częstsze angażowanie wiernych świeckich w czytania mszalne.
– Poszukanie pomysłu na to by stworzyć możliwość dzielenia się swoimi świadectwami nawrócenia lub pobożności przez parafian, którzy mogliby i chcieliby je dawać.
– O wyrazistsze zaznaczanie wydarzeń Kościoła powszechnego (tygodnie modlitw, synod, jubileusze, intencje papieskie) w pracy duszpasterskiej, ponad tylko wezwania do modlitw. – O powrót do bardziej regularnych form, indywidualnych i grupowych, poznawania i integrowania wiernych, przezwyciężania anonimowości i zainteresowania ich sprawami parafii; (możliwość osobistego spotkania wiernych z proboszczem podczas wizyty duszpasterskiej; idąca w dziesięciolecia tradycja kościelna wysyłania wikarych na wizyty kolędowe nie sprzyja kontaktowi proboszcza z wiernymi).
– O sprawny przepływ informacji pomiędzy księżmi a wiernymi w bieżącej komunikacji między sobą w kwestii inicjatyw i kierowania parafią oraz uwag zgłaszanych któremukolwiek z nich przez wiernych.
– O więcej rozmów z wiernymi w zakresie pracy duszpasterskiej (priorytety, inicjatywy) i spraw ekonomicznych (stan finansów, planowane inwestycje); może temu służyć obecna rada duszpasterska z poszerzoną tematyką konsultacji lub jakieś dodatkowe formy spotkań w szerszym gronie.
– O częstsze przypominanie o obostrzeniach sanitarnych, ponieważ istnieje grupa parafian uczestniczących w nabożeństwach, która nie stosuje się do obowiązujących obecnie zasad (noszenie maseczki, zachowanie dystansu).
Parafia – za co przepraszamy?
– Grupa aktywnych wiernych mocno ograniczona liczebnie i posunięta w latach; największa „dziura” pojawia się w grupie młodzieży akademickiej i młodych, aktywnych rodzicielsko i zawodowo małżeństw.
– Wyczekiwanie na inicjatywy księży – ograniczona liczba nowych inicjatyw, wychodzących od świeckich i skierowanych do świeckich.
– Poszczególne grupy modlitewne raczej zamknięte w sobie, bez wzajemnej komunikacji i bez zwyczaju wychodzenia do wiernych niezaangażowanych (poza ew. zaproszeniami do modlitw).
– Brak grup dynamicznych i bardziej charyzmatycznych zarówno w sensie dosłownym (np. odnowa w Duchu Świętym), jak i widoczności i promieniowania na zewnątrz, zwłaszcza na młodsze pokolenia.
– Kryzys odpowiedzialność za finanse parafii w okresie pandemii (brak refleksji, że jak uczestniczymy we mszach online, to też powinniśmy dawać online na ofiarę.
– Lekceważenie obostrzeń sanitarnych (maseczki, dystans).
Archidiecezja – za co dziękujemy?
– Próby poszukiwania nowych dróg w aktywizacji, w tym zwłaszcza młodych ludzi, jak Arena Młodych, Noc Świętych.
– Za listy i katechezy dotyczące rzeczywistych problemów religijno-społecznych;
za postępowość.
– Za zaangażowanie i szybką reakcję na potrzeby wynikające z aktualnych zdarzeń i sytuacji pandemicznej: ułatwienia, dyspensy, zbiórka na respiratory.
– Za transmisję Mszy Świętej i nabożeństw on-line w okresie pandemii.
Archidiecezja – o co prosimy?
– O kontynuowanie inicjatyw ożywiania Kościoła, aktywizowania młodych, z jednoczesnym unikaniem kontrowersyjnych (np. liturgicznie) eksperymentów.
– Więcej uwagi i czasu biskupów skierowanego na jakość duszpasterstwa w parafiach, na kompetencje księży i styl głoszenia homilii.
– Trudny czas i presja medialna wywierana na kapłanów, być może domagają się jakiegoś dodatkowego wsparcia dla nich ze strony biskupów.
– Poszerzenie obecnej formacji seminaryjnej o współczesne/nowe metody i formy pracy z grupą, zaproponowanie szkoleń dla proboszczów i wikariuszy przygotowujących ich do pełnienia trudnej roli liderów i animatorów wspólnot parafialnych oraz atrakcyjnie mówiących głosicieli Słowa Bożego.
– Słaba odpowiedź na wezwanie do rozpoczęcia prac synodalnych wskazuje, być może, na potrzebę poprawienia zarządzania tego typu inicjatywami w archidiecezji.
– Niektóre fakty (brak ważnych informacji na stronach archidiecezji, brak odpowiedzi na maile ze strony pracowników kurii, udział rektora seminarium w kontrowersyjnej „tęczowej” ekumenicznej modlitwie) być może wskazują na potrzebę większej spójności i dyscypliny komunikacyjno-wizerunkowej na poziomie archidiecezji.
– Więcej osobistego kontaktu arcybiskupa z wiernymi; być może powrót do Dialogów w Katedrze, a na pewno wprowadzenie bardziej spontanicznych i otwartych spotkań z wiernymi podczas wizytacji w parafiach.
– Aby promować większe nabożeństwo do Jezusa Eucharystycznego, zwłaszcza w zakresie przyjmowania Go w Komunii Świętej. Częstsze przypominanie osobom, które Go przyjmują na rękę, że to jest Ciało i Krew Pańska.
– Transparentność i otwartość w dzieleniu się z wiernymi sprawami finansowymi diecezji.
Archidiecezja – za co przepraszamy?
– Że się nie modlimy wystarczająco za biskupów.
– Że boimy się bronić Kościoła i duchownych, a czasem narzekamy razem z innymi.
– Za zbyt małe zaangażowanie i odzew na inicjatywy, w tym na zaproszenie do obecnego synodu.
– Za to, że nasze własne dzieci odchodzą od Kościoła, wstydzą się katolicyzmu, żyją w niezgodzie z nauczaniem Kościoła.
Zespół synodalny parafii Wniebowzięcia NMP w Kolumnie.